Myślałam, że już nic mnie nie pokona. Myślałam, że jak teraz zaczęło nam się pięknie układać, jak wszystko się ustabilizowało, to nie będę miała potrzeby, aby spoglądać za siebie. A jednak potrzebuję tego…

Zaczynam terapię u psychologa w następnym tygodniu. Zaraz po opublikowaniu dla was wpisu „Nasza historia o powolnym zadłużaniu” coś we mnie pękło. Chciałam napisać kolejną część, wyrzucić z siebie w jakim destrukcyjnym środowisku żyłam przed 5 lat (1,5 roku przed przeprowadzką), opowiedzieć wam jak łamałam schematy, ile razy waliłam głową w mur, ile razy wyłam z bezsilności, ale zaciskałam zęby, bo przecież będzie lepiej, bo przecież nie było innego wyjścia. Nie umiem napisać kolejnych części, nie umiem analizować tych lat miesiąc po miesiącu, ponieważ rozpadam się emocjonalnie na milion kawałków. Tą pierwszą część pisałam ze łzami w oczach, zastanawiając się, czy zrozumiecie…..  Powiem wam, że takiego odzewu i tylu komentarzy (w sensie merytorycznych) nawet się nie spodziewałam. Obserwując inne blogi (parentingowe czy też lifestylowe) dumna jestem, ze mam tak  mądrych i empatycznych czytelników.

Pisząc ten blog wkładam w niego kawał mojego życia. Oddaję wam pewną część siebie nie oczekując nic w zamian. Uwielbiam blogować. Uwielbiam pisać. Tak naprawdę pisać o takich tematach jak bieda, brak pieniędzy czy długi wcale nie jest łatwo. Na blogu włączona jest moderacja komentarzy. Moderacja jest wyłączona dla osób, których komentarze zatwierdzę za pierwszym razem oraz nie toleruję spamu. Boję się negatywnych komentarzy, negatywnych opinii, czy to wśród czytelników, czy wśród ludzi wokół. Ten blog jest moją formą terapii i w pewnym sensie też pamiętnikiem. w końcu dokumentuję tu moje postępy- życiowe, finansowe… Wspominam o rodzinie, opisuję nasze wydatki, wyjazdy bądź nasze zainteresowania.

Przez ostatnie 5 lat byłam non- stop oceniana. Na każdym kroku. Niby miałam w jakiś sposób wolność, ale czułam cały czas za sobą smycz w postaci teściów, dla których jestem wyrodną synową, która zabrała syna, wnuki i wyjechała daleko….

Po urodzeniu drugiego dziecka przeszłam depresję, której do tej pory nie przepracowałam. Tak, dziś myślę, że była to depresja. Nie wiem, jakim cudem udało mi się tą depresję pokonać. Chyba tylko dlatego, że zaczęłam mieć wszystko kompletnie gdzieś. A zwłaszcza opinie ludzi. Ale czego to ja się nie nasłuchałam, że co ja robię, że co ludzie powiedzą, że powinnaś to, powinnaś tamto, powinnaś sramto…  Należy się to, należy się tamto… Jaka ja dziś jestem spokojna, jak mi się pranie z kosza na pranie wysypuje i nie będę miała za chwilę nalotu teściowej… Jaka z ciebie matka, że porządku nie umie utrzymać! Ona ze szmatą to 3 razy dziennie latała, więc ja też styrana po 12 h pracy powinnam!

Pisałam wam w tamtym roku na blogu zaraz po przeprowadzce, że czuję jakbym coś w życiu straciła. Musiał minąć rok, abym uzmysłowiła sobie, że czuję jakbym straciła te 5 lat życia. Czułam jakiś niedosyt, jakiś brak, chciałam więcej i więcej… chciałam nadrobić braki z poprzednich lat. My się tylko przeprowadziliśmy, nie zdążyliśmy zwiększyć dochodów, wystarczy, że jedno z nas pracowało, a nasze życie już nabrało barw i skoczyliśmy level wyżej. A ja po 1,5 roku od przeprowadzki usłyszałam w ataku na mnie przy dzieciach, że jestem złą matką, że nie nadaję się na matkę… Matko boska, ja w życiu nie przypuszczałam, że kiedykolwiek usłyszę takie słowa od innej kobiety… Od matki… Do tego matki mojego męża…. znienawidziłam ją… Znienawidziłam ją z całego serca…

Nie umiem radzić sobie z furiatami. Tu nie tylko chodzi o asertywność, ale też o taką zwykłą reakcję, gdy coś się nagle wydarzy. Gdy ktoś na mnie huknie, krzyknie, gdy ktoś mnie zaatakuje. Gdy czuję czyjś zły wzrok na sobie. Nie wiem, czy tak to mogę określić. Momentalnie wpadam w płacz, targają mną wszystkie emocje, które tylko na świecie są. Terapię DDA mam przepracowaną ( dwoje rodziców alkoholików), ale jedyne czego jeszcze nie przepracowałam to ojciec furiat, który terroryzował moją rodzinę, gdy byłam dzieckiem. Wybaczyłam mu to wszystko, tak samo jak matce wybaczyłam lata alkoholizmu. Chciałabym umieć w jednym momencie zareagować na akty agresji  skierowane w moją stronę. Nawet, gdy ktoś w pracy z przemęczenia powiedzmy wydrze się, że coś źle zrobiłam… Nie umiem zareagować. Lecz mam takie momenty, że zbiorę się w sobie, zaczynam mieć totalnie gdzieś opinię innych i idę … na wojnę 🙂 Czyli układam plan, co dokładnie powiem w głowie… Układam strategię na bezsensowne argumenty i wtedy atakuję. A ja nie chcę atakować, tylko uciąć taką sytuację w tym jednym momencie, aby więcej coś takiego się nie powtórzyło. Dlatego w poprzednich dwóch pracach szybko kończyłam współpracę z szefostwem. Bez względu na wszystko.

Zaczynam terapię u psychologa, ponieważ chcę przestać się bać opinii innych ludzi, chcę przestać się bać reagować. Nie chcę nienawidzić. Chcę może nie zaakceptować, ale zrozumieć postępowanie innych ludzi. Nie chcę, żeby kiedykolwiek wydarzenia z poprzednich 5 lat rzutowały na moją przyszłość. Bądź na relacjach z mężem lub moimi dziećmi. Chcę uwierzyć w siebie, w swoje możliwości i już nigdy nie szukać akceptacji moich działań w innych ludziach. Chcę, aby 2019 rok był rokiem pięknej przemiany i nie uważam, że to będzie strata pieniędzy. Terapię u psychologa potraktuję jako inwestycję w siebie! Tak to będzie właśnie inwestycja!